Als Eliza Hatton Francis Bacon tot tweede echtgenoot had genomen, Bacon in plaats van Coke, dan zou dit verhaal niet zijn geschreven, en Londen zou het schandaal van de 17e eeuw niet hebben beleefd. Want dan zou er geen Frances Coke zijn geboren om met haar vreemde, bleke schoonheid de harten van de mannen te breken. Eliza had veel liever Frank Bacon getrouwd. Hij was knap, hij was vrolijk, hij was beminnelijk. Hij was haar neef en haar jeugdvriend - en ze was op hem verliefd. Maar de familie wilde niets van hem weten. Te onevenwichtig, zeiden ze. Zij hadden hun zinnen op Edward Coke gezet. En hoe zou een meisje van nauwelijks negentien zich tegen de machtige Cecils verzetten? Tegen haar schrikaanjagende oom, bijvoorbeeld, de gebochelde Robert, die hun allen zijn wil oplegde? En tegen haar vader, nu hoofd van de familie, de tweede lord Burghley? Grootvader Burghley zou misschien nog hebben geluisterd. Voor Frank had hij weinig genegenheid getoond, maar jegens zijn kleindochter was hij vriendelijker gestemd. Het had echter geen zin daar lang bij stil te staan, want grootvader was gestorven. Haar rouwkleding droeg ze voor haar grootvader en haar echtgenoot tegelijk.